In reactie op:
http://rechtbankverslaggever.wordpress.com/2012/12/14/fleur/
Fleur,
Ook ik had je graag willen leren kennen,
Want ik weet maar al te goed, hoe het voelt om gepest,
geschopt, geslagen en buitengesloten te worden. Tranen van bloed.
Ook ik heb jou nooit ontmoet, en achteraf is dat jammer.
Omdat ik ook iets aan jou wilde vertellen.
Zes lange jaren waren het voor mij, onzekerheid en een ander
zelfbeeld waren het gevolg en ik was zelden nog blij. Het begon met één jongetje,
maar al gauw was het een hele groep. Van kwetsende woorden tot het gooien met poep.
Ook ik heb dat punt bereikt dat het er allemaal niet meer
toe deed. Je gaat ze geloven, dat je apart bent en niemand op school je welkom
heet.
Het pesten stopte. De wereld werd mooier dan wat ik me ooit
had kunnen voorstellen. Ik heb fantastische momenten meegemaakt die ik nog lang
zal navertellen. Het pesten stopt.
Dat had ik je willen vertellen.
Ook jij had nog zoveel leuke momenten te gaan, nog zoveel
moois te ontdekken, een lieve man of een leuke baan. De pijn is tijdelijk en de
dood is voor altijd, nu zijn we jou echt voorgoed kwijt.
Maar het is nu inderdaad te laat, te laat om heel hard te
schreeuwen dat het leven godverdomme niet hoort te stoppen op je vijftiende. Dat
zoveel meer mensen van jou houden en graag willen weten hoe het echt met je
gaat.
En dat mij dat ook raakt met een steek in m’n zij, want dit
komt zo verdomd dichtbij...
